نگرانی
یکی از بهترین مطالبی که تو عمرم خوندم این بود:
فقط دو چیز وجود داره که نگرانش باشی: اینکه سالمی یا مریضی. اگر سالم هستی، دیگه چیزی نمونده که نگرانش باشی؛ اما اگه مریضی، فقط دو چیز وجود داره که نگرانش باشی: اینکه دست آخر خوب می شی یا می میری. اگه خوب شدی که دیگه چیزی برای نگرانی باقی نمی مونه؛ اما اگه بمیری، دو چیز وجود داره که نگرانش باشی: اینکه به بهشت بری یا به جهنم. اگر به بهشت بری، چیزی برای نگرانی وجود نداره؛ ولی اگه به جهنم بری، اونقدر مشغول احوالپرسی با دوستان قدیمی می شی که وقتی برای نگرانی نداری! پس در واقع هیچ وقت هیچ چیز برای نگرانی وجود نداره.
در کل « بی خی! زندگی رو عشقه! »
پ.ن. : و البته راک اند رول رو هم عششششششششششششششقه! 
a quote by Ben
Benedict Cumberbatch
http://s5.picofile.com/file/8126223676/Ben_1.jpg
داستانک خودم #1
« من تنهایم »
از آنچه که بود، از تمامیش، از لابلای میم و نون و تا و یا و ها یش نم سردی بر ترک هایش سایه انداخته بود. تمام آنچه بود که بر تای ترک های تنش تار افکنده بود؛ پرده ی شفاف، محو و تور مانندی به روی حروف روی چهره اش. تمام آنچه بود که روی دیوار ویرانه ی پشت سرش دیده می شد؛ تمام آنچه که دیده نمی شد. اما بود.
صدای بوق بود. صدای پر شور و پر واهمه ی تپش قلب حرکت. صدای بوق بود. صدای کار کارگران فریاد می زد. صدای تب و تاب دویدن ذرات آب در پی هم، زباله ها و برگ هایی که در مسیر کثیف آب، ناخن هایشان را بر دیواره های جدول می کشند. آجری ذرات هوا را می شکند، صدای شکستن در شلوغی گم می شود. ابروان عابری که از سقوط آجر جان سالم به در برده، به هم نزدیک می شوند، صدا از حنجره اش به بیرون راه می یابد و موجی از اعصاب خط خورده به کارگر بالای ساختمان می رسد؛ تمامیش اینکه مراقب باشند. خط، خط، خط خوردگی سیاهی که روی اعصابش کشیده شده، چند خطی سیاه تر می شود. ذرات آهنگ از کنار هدست جوانی که از کنارش عبور می کرد در می رود. صدا از هر ذره به ذره ی دیگری می پرد؛ مثل کودک ناآرامی که به حرکت نیرو دهد. گفتگوی کارگران. صدای پاشیدن شین و لام و پ آب از صدای نفرت زنی که پاشنه ی شلوغ کفشش خیس می شود. صدای کشیده شدن کفش پسربچه ای که به ویترین اشاره می کند و دست مادرش را می کشد که بایستد. صدای یک پاشنه می ایستد و صدای زن شنیده می شود. گربه خیسی را از تن می تکاند. قطرات ریز آب میان ذرات هوا پخش می شوند. الکترون ها درون سیم های چراغ راهنما رژه می روند. جیغ ترمز در شلوغی حل می شود. از آن سوی سکوت همهمه وار شلوغی صدای تا و یا و کاف لحظه ی دیگری را نیز فرو می خورد و یای میانی اش را الف می کند. آن سوی خیابان ساعت فروشی فریاد می زند. تمامی فعل های پیش از این به گذشته می پیوندند. پیوستند. فریاد می زند. کسی نمی شنود. فکری در ذهنش ساخته می شود:« ثانیه ای دیگر تنهایی، ساعتی، سالی، سال هایی... . » صدای سقوط سکه، اولین زنگ برخورد لبه اش با موزاییک های پیاده رو، گربه از کنار پایش فاصله می گیرد. سکه چرخی می زند و زنگ دومش روی لبه ی دیگر آن فرود می آید و با یک پرش زنگ سوم را در گودی آب خفه می کند، صدای سقوط سکه شلوغی را نمی شکند. فریاد می زند. کسی نمی شنود. سکه را بر می دارد. به سراغ دست سکه دوست دراز شده ای می رود که سال هاست حرفه اش را دنبال می کند و همچنان دنبال می کند. آن را به آرامی خود در دست او می گذارد و باز می گردد. صدای نجوای دعای او در شلوغی زمزمه وار گم می شود. صدای تا و یا و کاف لحظه ی دیگری را نیز فرو می خورد و یای میانی اش را الف می کند. تمامی فعل های پیش از این به گذشته می پیوندند. پیوستند. به طناب فکر می کند. می داند؛ صدای فریاد طناب ها از همه بلندتر است. فریاد می کشد:« من تنهایم! » و هیچ کس نمی شنود. به طناب فکر می کند. فریاد می زند، ضرب های فریادش در تپش حرکت حل می شود. بوق؛ صدای تپش شلوغی. به طناب فکر می کند.
از آنچه که بود، از تمامیش، از لابلای سین و کاف و واو و تایش، فریادش به بیرون جست و در صدای تپش قلب حرکت گم شد. فریاد زد:« من به دنبال هر چه غیر از تنهاییست می گردم! » صدای سکوت جواب وهم انگیز بود. سکوت بود. بوق بود. سکوت در صدای تپش حرکت گم می شد. به طناب فکر کرد. می دانست. فریاد طنابها همیشه بلندتر بوده اند.
ح.ر.
دوش
حالا دیگه باید شروع کنم واسه کنکور درس بخونم!
Annabel Lee By Edgar Allen Poe
Annabel Lee
My Fav Poem:The Raven by Edgar Allen Poe
The Raven
by Edgar Allan Poe
(published 1845)
Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
"'Tis some visitor," I muttered, "tapping at my chamber door-
Only this, and nothing more."
Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;- vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow- sorrow for the lost Lenore-
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore-
Nameless here for evermore.
And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me- filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating,
"'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door-
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;-
This it is, and nothing more."
Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
"Sir," said I, "or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you"- here I opened wide the door;-
Darkness there, and nothing more.
Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore?"
This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!"-
Merely this, and nothing more.
Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
"Surely," said I, "surely that is something at my window lattice:
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore-
Let my heart be still a moment and this mystery explore;-
'Tis the wind and nothing more!"
Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door-
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door-
Perched, and sat, and nothing more.
Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore.
"Though thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore-
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."
Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning- little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door-
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as "Nevermore."
But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered- not a feather then he fluttered-
Till I scarcely more than muttered, "Other friends have flown before-
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before."
Then the bird said, "Nevermore."
Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
"Doubtless," said I, "what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore-
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
Of 'Never- nevermore'."
But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
Then upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore-
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore
Meant in croaking "Nevermore."
This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!
Then methought the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor.
"Wretch," I cried, "thy God hath lent thee- by these angels he hath sent thee
Respite- respite and nepenthe, from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."
"Prophet!" said I, "thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted-
On this home by Horror haunted- tell me truly, I implore-
Is there- is there balm in Gilead?- tell me- tell me, I implore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."
"Prophet!" said I, "thing of evil! - prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us- by that God we both adore-
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore-
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore."
Quoth the Raven, "Nevermore."
"Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked, upstarting-
"Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken!- quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!"
Quoth the Raven, "Nevermore."
And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted- nevermore!
منبع: www.poestories.com
برای دیدن نسخه های دیگر این شعر به منبع مراجعه کنید.